Het idee is dat, terwijl je e-bike staat te rusten, jij ook lekker oplaadt.

Natuurlijk met een portie gezelligheid, iets te eten, een drankje en vertier. Om je op weg te helpen zoeken wij vast een aantal inspiratieroutes voor je uit, via de leukste e-bike vriendelijke ontmoetingsplekken. Deze keer duiken we de Veluwe in voor een dagtocht. We hebben onder het thema ‘happen en trappen’, een route uitgestippeld, waarin we onszelf eens even lekker kunnen trakteren. Met zo’n dagje fietsen voelt het gewoon als vakantie op je vrije dag. Een beter startpunt dan camping In De Rimboe in Ermelo hadden we dan ook niet kunnen kiezen. Het terras – voorzien van laadpaal – van dit postzegeltje ‘buitenland’ in eigen land bewaren we voor een proost bij de finish.

Gezien ons culinaire doel en het feit dat de 70 kilometers in het vooruitzicht prima in één dag passen, heb ik nauwelijks spullen mee. Ook de District+ waar ik op rijd vraagt nagenoeg geen voorbereiding. De accu moet even opgeladen zijn, maar daar is ook alles mee gezegd. Want waar ik anders met regelmaat mijn ketting check op droogte, is dat nu niet nodig. De riemaandrijving heeft geen voeding nodig om altijd even soepel te lopen. Sowieso heeft de fiets weinig onderhoud nodig. Zorgeloos beginnen we daarom onze vakantiedag én natuurlijk de zoektocht naar het Leukste Oplaadpunt van de Benelux.

Radiostilte

Via de huisgemaakte appeltaart van Gasterij Zondag – die we eveneens toetsen op de voorwaarden voor de nominatie ‘Leukste Oplaadpunt’ – zetten we koers naar het boegbeeld van de stuifzandzee: Radio Kootwijk.

Het zendstation toornt boven alles uit als we de weidse stille vlakte opdraaien. De bomen lijken zelfs te wijken voor de grijze monumentale massa. Of het mooi is? Absoluut! Met name omdat het imposant is. Een bunker met kracht, vastberadenheid. Ik weet het niet, maar voor mij rust er gewoon een ziel in. Waarschijnlijk gegeven door de mensen die hier in de eerste helft van de 20ste eeuw een belangrijke communicatieverbinding van maakten tussen Nederland en zijn toenmalige koloniën.

Het was in die tijd een voorbeeld van technische innovatie. Een ontwikkeling die de honderd jaar daarop in een bijna niet bij te benen tempo is gedemarreerd, besef ik me nu ik op een fiets zit met de ideale ‘removable integrated battery’, een onuitputtelijk aandrijfsysteem en de capaciteit om geavanceerd én vlot te communiceren met mijn smartphone. Ha! Grappig eigenlijk hoe dat gaat. Of het nou de mensen toen waren of wij nu, ooit hebben we allemaal tegen elkaar gezegd: ,,Bizar dat het tegenwoordig toch allemaal kan!’’

Al fietsend vergeten we haast dat we eigenlijk maar een heel korte vakantie hebben en houden dus snel halt bij – hoe kan het ook anders – de Halte. Ook dit smakelijke pareltje van de Veluwe blijkt weer heel gastvrij voor e-bikers te zijn.

Buiten staat een laadpaal klaar en binnen in het voormalige treinstation van Assel ruik ik de keuzestress van wat-zal-ik-nemen?!

Het laatste hoofdstuk

Wij navigeren eerst nog iets verder naar het noorden van de Veluwe. Voor wie het niet weet, we bevinden ons in één van de grootste aaneengesloten natuurgebieden van Europa. Het glooien dankt ze aan de stuwwal massieven die de ijstijd haar heeft gegeven, een tijdvak pak ‘m beet zo’n 280.000 tot 130.000 jaar geleden.

Een paar hobbels in de aarde zijn echter geen souvenirs van de natuurkracht, maar wel schatten uit het verleden. Zo zijn we al een aantal grafheuvels gepasseerd, waar onze voorouders uit de steentijd nog altijd rusten. Bijzonder toch dat de aarde laag op laag geschiedenis bewaart als bladzijden uit een boek. En zoals we in een boek altijd doorbladeren, moeten we ook nu maar naar het volgende hoofdstuk omslaan, genaamd: Vierhouten. Een piepklein plaatsje gelegen tussen vier (houten) bossen. Wellicht is het daarom dat dit plekje nog zo’n gezellig jagersnest is, waar de wilddagen het hoogtepunt van het jaar zijn.

Misschien is het najaar ook wel de mooiste tijd voor de Veluwe. Het start met een paars tapijt dat zich hectare na hectare uitstrekt. Iets later kleuren de oeroude knoestige bomen koninklijk oranje zodra de bronstijd begint en de edelherten afgetraind en wel beginnen aan hun avances. Ze boeren al hun testosteron op (burlen wordt dit genoemd) om de vrouwtjes te doen verplaatsen. Grote kans daarom dat je een groep gewillige dames hun instinct ziet volgen. Heerlijk om een beetje mee te proeven van deze wereld, hier op het terras van De Vossenberg, waar we inmiddels zitten.

De fietsen hebben we op aanwijzen van het personeel in het fietsenhok aan de lader gelegd. Ook is ons verteld dat we de bidon kunnen vullen en uiteraard hebben we een menukaart in de handen geschoven gekregen waar ik even de tijd voor moet nemen om een keuze te maken.

Een grote snack gaat het in elk geval niet worden, want de laatste sectie terug naar de camping is nog maar een uurtje tuffen. En wat is er nou lekkerder dan na een rondreis aan te komen op je laatste vakantiebestemming, de benen omhoog te gooien en jezelf te trakteren op die verdiende proost.